Καλαζάρ σκύλου – Λεϊσμανίαση: Μετάδοση – Συχνότητα – Επικινδυνότητα – Γεωγραφική εξάπλωση του καλαζάρ. vets.com.gr

Καλαζάρ – Λεϊσμανίαση: Μετάδοση – Συχνότητα – Επικινδυνότητα – Γεωγραφική εξάπλωση του καλαζάρ.
Πως αντιμετωπίζεται το καλαζάρ -λεϊσμανίαση
Ποιοί κινδυνεύουν περισσότερο από Λεϊσμανίαση
Γεωγραφική εξάπλωση του καλαζάρ

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΡΘΡΟΥ:ΠΑΠΑΙΩΑΝΝΟΥ ΜΑΡΤΙΝ ΒΙΟΛΟΓΟΣ ΠΑΡΑΣΙΤΟΛΟΓΟΣ
ΠΑΠΑΙΩΑΝΝΟΥ ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΤΗΝΙΑΤΡΟΣ – ΟΔΟΝΤΙΑΤΡΟΣ ΖΩΩΝ
ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΤΗΝΙΑΤΡΟΣ – ΟΦΘΑΛΜΙΑΤΡΟΣ ΖΩΩΝ

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΛΕΪΣΜΑΝΙΑΣΗ

    Η Λεϊσμανίαση (ΚΑΛΑ-ΑΖΑΡ) είναι μια παρασιτική ασθένεια που μεταδίδεται από το τσίμπημα ειδικών μολυσμένων φλεβοτόμων (σκνιπών). Οφείλεται σε ένα είδος πρωτόζωων του γένους Λεισμάνια. Υπάρχουν πολλές διαφορετικές μορφές λεϊσμανίασης. Οι πιο γνωστές μορφές είναι αυτές της δερματικής, της σπλαχνικής και της βλεννογονικής λεϊσμανίασης, ενώ οι πιο κοινές είναι οι δύο πρώτες. Πρόκειται για μια επιδημική νόσο που προκαλεί αυξημένη θνησιμότητα. Τα τελευταία χρόνια παρατηρήθηκε αύξηση των περιστατικών λεϊσμανίασης και στην Ελλάδα. 

ΠΩΣ ΜΕΤΑΔΙΔΕΤΑΙ Η ΛΕΪΣΜΑΝΙΑΣΗ.

    H Λεϊσμανίαση (ΚΑΛΑ-ΑΖΑΡ) μεταδίδεται με το τσίμπημα ορισμένων τύπων φλεβοτόμων (σκνίπας). Η μετάδοση γίνεται με το τσίμπιμα των θηλυκών φλεβοτόμων (σκνιπών). Τα είδη phlebotomus neglectus, phlebotomus perfiliewi, phlebotomus tobbi των θηλυκών φλεβοτόμων είναι υπεύθυνα για τη μεταφορά της leishmania infantum. Οι σκνίπες αυτές αφού μολυνθούν με το να τσιμπήσουν ένα ήδη μολυσμένο ζώο (τρωκτικό ή σκύλο) μεταφέρουν το παράσιτο τσιμπόντας το επόμενο ζώο. Επομένως τόσο οι άνθρωποι όσο και τα ζώα μπορούν να λειτουργήσουν ως δεξαμενή για το παράσιτο, καθώς η φλεβοτόμος παίρνει το παράσιτο από έναν ξενιστή με το τσίμπημα της και το μεταδίδει σε κάποιον άλλο. Δεδομένου ότι σκνίπες δεν κάνουν θόρυβο όταν πετούν, οι άνθρωποι δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν ότι είναι παρούσες ώστε να τις αποφύγουν για την ασφάλεια τη δική τους αλλά και των σκύλων τους. Οι σκνίπες δυστυχώς είναι πολύ μικρές και δύσκολα μπορεί κανείς να τις δει. Για να γίνει αντιληπτό το μεγέθους τους, υπολογίστε ότι είναι περίπου το ένα τρίτο του μεγέθους των κλασσικών κουνουπιών. Οι σκνίπες ζουν κυρίως σε θερμά κλίματα, γεννούν τα αυγά τους και επιλέγουν τις φωλιές τους σε σκοτεινά και υγρά μέρη. Έτσι οι αγροτικές και ημιαστικές περιοχές διακδικούν τα πρωτεία στη παρουσία αυτών των σκνιπών. Οι σκνίπες συνήθως εμφανίζουν δραστηριότητα κατά τις νυκτερινές ώρες και μέχρι το ξημέρωμα. Οι σκνίπες είναι σχεδόν ανενεργές κατά τη διάρκεια της ημέρας και ειδικά των ημερών με μεγάλη θερμοκρασία. Πρέπει να αναφέρουμε ότι σπάνια, η λεϊσμανίαση μεταδίδεται από μια έγκυο γυναίκα στο έμβρυο. Λεϊσμανίαση, επίσης, μπορεί να μεταδοθεί με τη μετάγγιση μολυσμένου αίματος ή από μολυσμένες βελόνες.

ΠΟΣΟ ΣΥΧΝΗ ΕΙΝΑΙ Η ΛΕΪΣΜΑΝΙΑΣΗ

    Η ασθένεια προκαλείται από μία πικοιλία του παρασιτικού πρωτόζωου που ονομάζεται λεϊσμανία. Αναφορικά υπάρχουν περισσότερες από 20 ποικιλίες. Η λεϊσμανίαση είναι ενδημική σε 88 χώρες, μολύνοντας περίπου 2 εκατομμύρια ανθρώπους το χρόνο. Ο αριθμός των νέων κρουσμάτων δερματικής λεϊσμανίασης κάθε χρόνο στον κόσμο εκτιμάται ότι θα είναι περίπου 1,5 εκατ. Ο αριθμός των νέων περιπτώσεων σπλαγχνικής λεϊσμανίασης θεωρείται ότι είναι περίπου 500.000.

ΠΩΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΤΑΙ Η ΛΕΪΣΜΑΝΙΑΣΗ .

    Σύμφωνα με την Ελληνική νομοθεσία η θεραπεία κατά της λεϊσμανιάσεως των ζώων (σκύλος) δεν επιτρέπεται (;). Η λεϊσμανίαση είναι νόσημα που πρέπει να δηλώνεται στις αρμόδιες υπηρεσίες του υπουργείου υγείας. Είναι επίσης χρόνια νόσος χωρίς ουσιαστική ίαση για το ζώο. Χαρακτηρίζεται και από την μεταδοτικότητα της στα υπόλοιπα σπονδυλωτά, (γάτα, τρωκτικά, αλεπού, τσακάλι κ. α.). Σε περίπτωση που αποφασιστεί θεραπεία, αυτή πρέπει να γίνεται από κτηνίατρο, με την ευθύνη και την συνεχή παρακολούθησή του. Σχετικά με την προσβολή ανθρώπων από λεϊσμανίαση, τα πράγματα είναι σοβαρά. Ευτυχώς που τα ανθρώπινα κρούσματα είνα ελάχιστα κάθε χρόνο στη χώρα μας. Η πιο σοβαρή και επικίνδυνη μορφή για τον άνθρωπο είναι αυτή της σπλαχνικής λεϊσμανίασης. Οι περισσότεροι άνθρωποι όμως που προσβάλονται από δερματική λεϊσμανίαση δεν χρειάζεται ούτε καν να εισαχθούν σε νοσοκομείο κατά τη διάρκεια της θεραπείας τους. Στην Ελλάδα έχουμε ετησίως περί τα 30 με 45 κρούσματα ανθρωπίνων μολύνσεων, όμως το εντυπωσιακό είναι ότι κανένας από τους νοσήσαντες δεν είναι κάτοχος ζώου.

ΠΟΙΟΙ ΚΙΝΔΥΝΕΥΟΥΝ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΛΕΪΣΜΑΝΙΑΣΗ

    Άνθρωποι όλων των ηλικιών, όλων των φυλών, όλων των χρωμάτων διατρέχουν τον κίνδυνο να μολυνθούν από τη λεϊσμανίαση, κυρίως αν ζουν ή αν ταξιδεύουν σε περιοχές όπου υπάρχει λεϊσμανίαση. Η λεϊσμανίαση είναι συνήθως πιο συχνή σε αγροτικές από ό, τι στις αστικές περιοχές. Αλλά διαπιστώνεται ότι και στα προάστια ορισμένων πόλεων εμφανίζονται συχνά κρούσματα λεϊσμανίασης (πράσινο και νερό). Ο κίνδυνος για τη λεϊσμανίαση είναι υψηλότερος από το σούρουπο μέχρι το ξημέρωμα, και αυτό επειδή το χρονικό αυτό διάστημα οι σκνίπες είναι πιο ενεργές. Το μόνο που χρειάζεται για να μολυνθεί κανείς είναι να δαγκωθεί από μια μολυσμένη σκνίπα. Αυτό είναι πιο πιθανό να συμβεί, όταν ο αριθμός των ζώων και των ανθρώπων που έχουν δαγκωθεί είναι μεγάλος και όλοι αυτοί παραμένουν στην ύπαιθρο από το σούρουπο μέχρι το ξημέρωμα και χωρίς καμία προφύλαξη. Επίσης εύκολα μπορούν να μολυνθούν οι ταξιδιώτες, οι εθελοντές ειρηνευτικών αποστολών, οι ιεραπόστολοι, οι στρατιώτες, οι ορνιθολόγοι και γενικά όλοι οι άνθρωποι που κάνουν υπαίθριες νυκτερινές έρευνες.

ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΗ ΕΝΤΟΠΙΣΗ ΤΗΣ ΛΕΪΣΜΑΝΙΑΣΗΣ

    Η λεϊσμανίαση έχει εξάπλωση σε 88 χώρες. Σε όλες αυτές τις χώρες ζουν 350 εκατομμύρια άνθρωποι. Οι περισσότερες από τις πληγείσες από τη λεϊσμανίαση χώρες είναι τροπικές και υποτροπικές. Η λεϊσμανίαση βρίσκεται από τα τροπικά δάση στην Κεντρική και Νότια Αμερική μέχρι τις ερήμους στη Δυτική Ασία, στη νότια Ευρώπη, στη Μέση Ανατολή και στην Αφρική. Το 90% των παγκόσμιων περιπτώσεων σπλαγχνικής λεϊσμανίασης εντοπίζεται στην Ινδία, στο Μπαγκλαντές, στο Νεπάλ, το Σουδάν και τη Βραζιλία. Η λεϊσμανίαση δεν εντοπίζεται στην Αυστραλία και στην Ωκεανία.