ΑΚΙΤΑ – Akita – VETS

ΑΚΙΤΑ – VETS

ΕΠΜΕΛΕΙΑ ΚΕΙΜΕΝΟΥ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΙΩΑΝΝΟΥ ΚΤΗΝΙΑΤΡΟΣ

ΣΚΥΛΟΣ ΑΚΙΤΑ. ΕΜΦΑΝΙΣΗ: Το ιαπωνικό τολμηρό και ευγενές Ακίτα η Ακίτα Ινού είναι ένα  εξαιρετικά δυνατό σκυλί με μεγάλο κεφάλι, μικρά μάτια και όρθια αυτιά. Η ουρά του είναι δυνατή και κυρτή πάνω από τη ράχη, το τρίχωμα του είναι  πυκνό και με έντονους ευδιάκριτους χρωματισμούς  κόκκινου και λευκού. Το βάρος του είναι από 35 έως 50 kg και το ύψος του φτάνει τα 70εκ. και ο μέσος όρος ζωής τα 10-12 χρόνια

 ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ: Τα Ακίτα είναι πεισματάρικα ,τολμηρά, ανεξάρτητα, επίμονα αλλά και επιφυλακτικά  σκυλιά. Απόλυτα αφοσιωμένα στην οικογένεια και στα χέρια ενός έμπειρου ιδιοκτήτη μπορούν να μεγαλώσουν ιδανικά και να γίνουν μοναδικοί και στοργικοί  προστάτες  με πρωταρχικό  σκοπό της ζωής τους απλά να σας  προστατεύουν και να σας εξυπηρετούν .Ορισμένοι  ιδιοκτήτες έχουν την αίσθηση ότι το Ακίτα τους “μιλάει” και πραγματικά δεν έχουν καθόλου άδικο γιατί όντως συμβαίνει αυτό. Μουρμουρητά, αναστεναγμοί και γρυλίσματα μπορεί να υπάρχουν σε καθημερινή βάση γεγονός που αποδεικνύει  το πόσο ενεργά μέλη είναι μέσα στην οικογένεια. Το Ακίτα  δεν συνιστάται για νέους ιδιοκτήτες που δεν έχουν εμπειρία.

ΦΡΟΝΤΙΔΑ: Το τρίχωμα χρειάζεται βούρτσισμα περίπου μία φορά την εβδομάδα ενώ η καθημερινή σωματική και ψυχική άσκηση είναι αναγκαία .  Η σωστή εκπαίδευση είναι απαραίτητη  και  θα πρέπει να γίνει καλύτερα παρουσία του ιδιοκτήτη. Τα Ακίτα δεν ανταποκρίνονται καλά σε σκληρές μεθόδους εκπαίδευσης. Είναι  σκυλιά που λατρεύουν την οικογένεια και αν τους την αρνηθούμε πάμε ενάντια στην ίδια την ουσία της φυλής. Μια μοναχική ζωή τα κάνει να  βαριούνται και τελικά  μπορεί να γίνουν καταστροφικά και επιθετικά.

ΙΣΤΟΡΙΑ: ToΑκίτα είναι το πιο γνωστό  ιαπωνικό σκυλί. Κάποτε η εκτροφή τους γινόταν κυρίως για τις κυνομαχίες, όταν όμως αυτές απαγορεύτηκαν χρησιμοποιήθηκε στο κυνήγι αρκούδας, ελαφιών και αγριογούρουνων. Το 1931 το Ακίτα ορίστηκε ως ένας από τους φυσικούς θησαυρούς της Ιαπωνίας. Το πιο γνωστό  Ακίτα  όλων των εποχών ήταν  ο Haichiko, ο οποίος περίμενε τον κύριο του κάθε βράδυ στο σταθμό του τρένου για να τον συνοδεύσει πίσω στο σπίτι. Όταν το αφεντικό του ξαφνικά πέθανε ο Haichiko  συνέχισε να τον περιμένει  κάθε μέρα για τα επόμενα εννέα χρόνια  μέχρι που πέθανε στις 8 Μαρτίου 1935. Σήμερα, ένα άγαλμα ως ελάχιστος φόρο τιμής κοσμεί το σημείο που περίμενε ο υπομονετικός  Haichiko. Στης μέρες μας χρησιμοποιείται ως σκύλος της αστυνομίας στην Ιαπωνία.